Արդեն քանի տարիյա ինչ տաքսի քշելու գործի վրա եմ, դե սենց ավելի լավ ա, քան թե խոպան գնալը, որ չգիտես էլ գործ կլինի, թե չէ: Համ էլ ընտանքիս մոտ եմ: Ընենց ա չեմ դժգոհում, գործը կա, փողը կա, իմ համար գլուխս կախ ինչ էլ ասում են անում եմ: Բայց երեկ ընենց մի հատ բանա եղել հետս, որ մինչև հիմի չե կարում ուշքի գամ, ախր կնգանիցս ըտենց բան չէի սպասում:
Թեկուզ ինքն էլ իրա արդարացումներն ունի: Իմ համար պասաժիրիս տանում եմ, մեկ էլ մի հատ ավտո քաշեց դեմս կանգնեց, թե բա դուրս արի, բան ունեմ քեզ աելու:
Ընենց էլ չէր, որ ծանոթ մարդ էր, պահի տակ խառնվա իրար: Բայց դուս եկա, տենամ էտ մարդը կնգաս թևից բռնել, բերում ա իմ մոտ: Ասում ա դու էլ ինչ տղամարդ ես, որ չես կարում ընտանիք պահես:
Փաստորեն դուսա գալիս, էս կնիկս սիրեկան ա պահում, գնացե էտ տղուց փողա ուզե երեխու դպրոցի համար, ինքն էլ կատաղելա, թե բա ինչի ես ինձնից ամեն անգամ փող ուզում, գնա մարդուդ ասա:
Ու ըտենց բերել ա, որ ինձ էլ ամեն ինչ ասի: Ընենց խայտառակ վիճակ էր, կինս լացում ա, էն պասաժիրս էլ մյուս կողմիցա բողոքում, որ ուշանում ա գործից: Դե կնգնաիցս բաժանվել եմ, ընենց վատ վիճակ ա մոտս, որ չեմ կարում նույնիսկ մորս աչքերի մեջ նայեմ:
